Блог группа Палац

Мая краіна – не мая краіна!
Белага твару не сустрэнеш,
італьянаскай мовы не пачуеш!
У Фларэнцыі ўсе размаўляюць альбо
па-кітайску, альбо па-англійску!

з размовы з вельмі экзальтаваным італьянцам

Чым дакладна адрозніваецца Заходняя Еўропа ад Польшчы, Беларусі, Украіны, дык гэта шалёнай колькасцю эмігрантаў. Афрыка, Турцыя, арабскія краіны. На гэтым фоне “гастарбайтары” з Усходняй Еўропы выглядаюць ветлівымі і цывілізаванымі людзьмі (прынамсі, так мне казалі, і вельмі спадзяюся, што гэта не проста камплімент). Для Польшчы, як і для Беларусі гэта неактуальна. Краіны бедныя. Бежанцам тут нецікава. Уцекачы выкарыстоўваюць Усходнюю Еўропу як перавалачную базу, і імкнуцца далей на захад. Калі заходзіць размова пра эмігрантаў, самы дабразычлівы і талерантны еўрапеец пачынае нервавацца. З аднаго боку яму вельмі не хочацца быць абвінавачаным у шавінізме, і таму нават слова “чорны”, “чарнаскуры” ён будзе замяняць грувасткімі і нягеглымі эўфемізмамі, але з другога боку… У Іспанію штодзень на чоўнах прыплываюць афрыканцы. Шмат з іх гіне ў моры, а тых, хто ўсё ж даплывае, ловіць паліцыя і накіроўвае назад. Але некаторая частка (даволі значная) застаецца, жыве нелегальна, зарабляе крыміналам. У Вялікабрытаніі не дзіва ўжо, калі пры ўваходзе ў паб стаяць некалькі дужых хлопцаў (выключна па ўласнай ініцыятыве!) і не пускаюць у яго тых, чый колер скуры не нагадвае беллю свежапамытую прасціну. Пра арабаў у Парыжы, напэўна, і так усе ведаюць.

Пры гэтым афіцыйна пастаянна прапагандуецца імкненне да талерантнасці, узаемапаразумення, міжнацыянальнага сяброўства і г.д. У Баўгарыі, якая ў 2007 г. павінна стаць членам Еўрасаюзу, на выбарах у парламент 7% узяла фашысцкая партыя (там вялікія праблемы з турэцкай дыяспарай). Фашыстаў у парламент, зразумела, не пусцілі, бо ў цывілізаванай еўрапейскай краіне не можа быць такой партыі ў парламенце (я максімальна змякчыў тую тэрміналогію, пры дапамозе якой расказваў усё гэта хлопец-баўгарын. Але яно зразумела – туркаў там даўно не любяць).

Лекцыі па гісторыі (мастацтва, літаратуры і г.д.) пачынаюцца з аповедаў пра тое, як цяжка жылося, калі існаваў СССР і Польшча была сацыялістычнай. Што самае цікаве, найбольш пра гэта апавядаюць выкладчыкі даволі сталага ўзросту, які свае доктарскія ступені, хутчэй за ўсё, паспелі здабыць яшчэ пры сацыялізме. У студэнцкім гарадку, дзе мне давялося жыць, на мурах вялікая колькасць надпісаў пра дрэнныя паводзіны Пуціна, пра вольную Чачню і г.д. Але што датычыцца нелюбові да суседзяў, то палякі ў Еўропе не адзінокія.